Film wiosna 2020

https://youtu.be/yRGfqbohLpE

Oprogramowanie Antywirusowe

AVG AntiVirus Free

PODSTAWOWA OCHRONA:

-Zatrzymywanie zagrożeń w czasie rzeczywistym
-Blokowanie zagrożeń związanych z internetem i pocztą e-mail
-Blokowanie złośliwych oprogramowań

PEŁNA OCHRONA:

-Utrzymywanie hakerów z dala od komputera
-Ochrona przed utratą prywatności
-Bezpieczne płatności; bezpieczniejsze zakupy i bankowość online
-zabezpieczenie kamery przed szpiegowaniem
-całkowite blokowanie spamu
-ochrona przed fałszywymi stronami

ZOSTAŃ W DOMU

Fotomontaż

Filtry

Retusz zdjęć

Fotografia

Fotografia (rysowanie za pomocą światła) – zbiór wielu różnych

technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego,

pojedynczego obrazu za pomocą światła.

Camera obscura  – prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać

rzeczywisty obraz. Pierwowzór aparatu fotograficznego.

Camera obscura bywa nazywana również ciemnią optyczną lub

kamerą otworkową.

Początków tego urządzenia można się doszukiwać w starożytnej

Grecji. Arystoteles, podczas częściowego zaćmienia Słońca,

zaobserwował obraz tworzony na ziemi przez promienie

przechodzące między liśćmi drzewa. 

Jako pierwszy to urządzenie opisał Leonardo da Vinci, a jako pierwsi

wykorzystywali je malarze.

Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka

(dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się

niewielki otwór (średnicy 0,3–1 milimetra zależnie od wielkości

kamery) spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba

(matówka) lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez

otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony

(lub powiększony) obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę

fotograficzną można otrzymać zdjęcie.

Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące

cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię

ostrości oraz zupełny brak dystorsji, a wykonany na materiale

barwnym – pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu

camera obscura bywa do dzisiaj wykorzystywana w fotografii

artystycznej.

 

Budowa aparatu analogowego

To rodzaj aparatu fotograficznego, który rejestruje obraz za pomocą

nośników analogowych, takich jak Np. błona pokryta światłoczułą

emulsją. Obecnie wypierany przez aparaty cyfrowe, rejestrujące

zdjęcia w postaci ciągu zer i jedynek.

Aparat analogowy posiada:

->Korpus światłoszczelny

->Przysłona

->Wizjer

->Obiektyw 

->Migawka

->film światłoczuły

W korpusie światłoszczelnym znajduje sie film siwatłoczuły,

który zostaje naświetlany przez promienie słoneczne w momencie

zwolnienia migawki, które wpadają przez obiektyw rysując obraz na

filmie światłoczułym.

Aparaty analogowe możemy podzielić na:

Aparaty skrzynkowe

 – najprostszy typ pod względem konstrukcyjnym. Była to po prostu

skrzynka z obiektywem, pozbawiona wielu elementów regulacyjnych,

czasem nawet migawki (ekspozycji dokonywano wówczas przez

odsłonięcie i zasłonięcie obiektywu po określonym czasie).

 

Aparaty mieszkowe

 – charakteryzowały się tym, że obiektyw umieszczony był na końcu

wysuwanej harmonijki, którą można było złożyć, zmniejszając tym

samym rozmiary aparatu, gdy nie był używany. Najczęściej

przystosowane były do stosowania z błonami średniego formatu,

zwłaszcza 6 x 9 cm. Czasy ich świetności przypadają na pierwszą

połowę XX wieku.

Wyposażenie ciemni fotograficznej:

Powiększalnik + obiektyw – to najważniejsze narzędzie w

pozytywowej ciemni. Urządzenie przypominające dawny rzutnik do

slajdów czy dzisiejszy projektor służy do powiększania obrazu z

negatywu do naświetlenia na papier.

Jeśli skupiamy się tylko na fotografii czarno-białej możemy użyć

powiększalnika ze “zwykłą” żarówką oraz kondensorem mieszającym

światło. W przypadku fotografii barwnej niezbędna będzie głowica

filtracyjna. Polecam stosowanie powiększalnika z głowicą również do

fotografii cz-b. Rozwiązanie to daje bardziej równomiernie

wymieszane światło a filtry pozwalają na zmianę kontrastu zdjęć w

przypadku używania papierów zmiennokontrastowych.

Filtry do zmiany kontrastu – będą niezbędne, jeśli używamy

powiększalnika bez głowicy z filtrami barwnymi. Dodatkową zaletą

tego rozwiązania (w przypadku filtrów Ilford) jest zachowanie stałego

czasu naświetlania niezależnie od użytego filtra. Możliwe jest zarówno

stosowanie filtrów mocowanych pod obiektywem (w specjalnej ramce)

lub w ramce pod kondensorem.

Zegar ciemniowy – jest urządzeniem, do którego podłącza się

powiększalnik. Pozwala on na odmierzenie czasu naświetlania i

samoczynne wyłączenie powiększalnika.

Maskownica – to rodzaj ramki służącej do ułożenia w niej papieru

światłoczułego. Jej zadaniem jest również zabezpieczenie papieru

przed wyginaniem się. Specjalnym rodzajem maskownicy jest

maskownica do próbek. Pozwala ona na wykonanie kilku naświetleń

na kawałku papieru w celu określenia poprawnego czasu naświetlania.

Lupa do powiększalnika – to specjalny rodzaj lupy służącej do

ustawienia ostrości powiększanego obrazu. Ostrość należy ustawiać

“na ziarno”. Pozwoli to na poprawne ustawienie ostrości nawet wtedy

gdy zrobione na negatywie zdjęcie jest nie do końca ostre.

Lampa ciemniowa – to jedyne źródło światła, którego możemy

używać podczas wywoływania zdjęć. Z reguły wyposażona jest w filtr

czerwony, jednak do pracy z papierem zmiennokontrastowym

wskazane jest użycie filtra w kolorze oliwkowym. To właśnie czerwone

światło najbardziej kojarzy się z ciemnią fotograficzną.

Kuwety – są niezbędnym akcesorium służącym do wlania do nich

odpowiednich roztworów (wywoływacza, przerywacza, utrwalacza

oraz wody). Rozmiar kuwet należy dobrać do wielkości odbitek, jakie

zamierzamy wykonywać. Zachęcam do korzystania z kuwet nieco

większych niż rozmiar wywoływanego papieru. Pozwoli nam to lepiej

poruszać odbitką podczas wywoływania. Kuwety nie powinny być

jednak zbyt duże, gdyż będą wymagały wlania dużej ilości chemii.

By chemia swobodnie zakrywała całą odbitkę musi być jej w kuwecie

przynajmniej na 1,5-2 centymetrów wysokości.

Szczypce – pozwalają na chwytanie papieru fotograficznego w

kuwecie w trakcie jego wywoływania. Gumowe wykończenie jest

delikatne dla papieru i zapobiega porysowaniu zdjęcia w procesie

wywoływania.

Termometr – służy do odmierzania temperatury chemii. Specjalny

termometr do kuwet może się znajdować w niej nawet wtedy gdy

wywołujemy zdjęcie.

Menzurki  – przydadzą się do przyrządzenia chemii ze

skondensowanego płynu. Jeśli używamy chemii w proszku nie będą

niezbędne

Pojemnik z miarką – pozwoli na przygotowanie odpowiedniej ilości

roztworu. Ważne by był to pojemnik do zastosowań  fotograficznych a

nie np. kuchenny, gdyż tylko specjalnie do tego przystosowane nie

wchodzą w reakcję z chemią fotograficzną.

Butelki na chemię – to rozwiązanie niezbędne do przechowywania

rozcieńczonej chemii. Ponieważ zwykle nie używamy chemii

jednorazowo, po zakończonej pracy w ciemni chemię należy zlać do

butelek. Najlepszym rozwiązaniem do wywoływacza są butelki w

ciemnym kolorze, chroniące przed światłem. Ciekawym rozwiązaniem

są też butelki harmonijkowe pozwalające na „wypompowanie”

nadmiaru powietrza i zabezpieczające przed utlenieniem się chemii.

Lejek – przyda się do zlania chemii z kuwet do butelek. Nie jest to

akcesorium niezbędne, jednak przydatne.

Szyba do stykówek – to akcesorium nie będące stricte

fotograficzne i nie da się go kupić w sklepie fotograficznym,

przydaje się jednak do dociśnięcia negatywów leżących na

papierze podczas robienia odbitek stykowych, tzw. stykówek

Gruszka – służy do przedmuchania negatywu w celu usunięcia

kurzu i innych drobnych elementów, które po powiększeniu mogłyby

zostać naświetlone na zdjęciu.

Rękawiczki bawełniane – mają takie same zastosowanie jak w

przypadku wyposażenia ciemni “mokrej”.

Chemia fotograficzna – jest niezbędna do wywołania zdjęć. Więcej

informacji o chemii fotograficznej będzie w kolejnych częściach

poradnika.

Inne akcesoria

Przyda nam się też kilka rzeczy, których nie kupimy  w sklepie

fotograficznym.Do wysuszenia zdjęć przyda się sznurek i klamerki

(takie jak do suszenia bielizny) lub spory kawałek materiału (np. stare

prześcieradło) pozwalające na rozłożenie i wysuszenie wypłukanych

już zdjęć.

Ciemnia fotograficzna

Na ciemnię, w której wykonujemy odbitki, warto przeznaczyć

oddzielne pomieszczenie, do którego nikt przypadkiem nie wejdzie.

Dobrze, by było wyposażone w okno ułatwiające wentylację oraz

bieżący dostęp do wody. Jeśli okno nie jest zbyt duże, można je w

prosty sposób zaciemnić (np. czarnym brystolem). Dla zdrowia oczu

polecam również stosowanie ściemniacza do światła. Nagłe

zapalenie światła po pracy w ciemni nie należy do przyjemności.

Oko

Receptorowy narząd zmysłu wzroku. Najprostsze oko ma tylko

zdolność wykrywania pewnego zakresu promieniowania

elektromagnetycznego; bardziej skomplikowane jest w stanie

dostarczyć informacji o kierunku padania światła, jego intensywności

oraz kształtach obiektów.

Budowa i działanie matrycy typu CMOS

Matryca CMOS działa na tej samej zasadzie co matryca CCD. Światło padające na kryształ krzemu tworzący piksele generuje w nich ładunki elektryczne. A więc pojedynczy piksel w matrycach CCD i CMOS jest praktycznie taki sam. Dopiero "otoczenie" piksela jest w matrycy CMOS zupełnie inne. Jak już pisaliśmy przy omawianiu obu typów matryc, w matrycach CMOS

• każdy piksel ma swój przetwornik ładunku na napięcie,
• każdy piksel ma swój "adres" i jego zawartość może być odczytana w dowolnej kolejności.
Obwody elektryczne zintegrowane z każdym pikselem zajmują miejsce na matrycy i dlatego

• współczynnik wypełnienia, czyli stosunek sumy powierzchni wszystkich pikseli do powierzchni całej matrycy jest mniejszy dla matryc typu CMOS.

Efektem tego jest nieco mniejsza czułość matryc CMOS. Część światła wpadające przez obiektyw pada na elementy elektroniki wbudowane w matrycę i nie jest zamieniana na ładunki elektryczne.
Istnienie przy każdym pikselu przetwornika ładunek/napięcie powoduje, że współczynnik zamiany ładunku na napięcie jest minimalnie różny dla różnych pikseli. Daje to pewne zróżnicowanie czułości na światło poszczególnych pikseli. Ten mankament może być łatwo skompensowany poprzez wycechowanie matrycy po jej wyprodukowaniu i uwzględnienie różnic między pikselami w programie aparatu cyfrowego.

Czym jest i jak działa aparat cyfrowy

   Aparat cyfrowy (potocznie - cyfrak lub cyfrówka) to aparat fotograficzny, który rejestruje obraz w postaci cyfrowej (tzw. mapy bitowej). Układ optyczny tworzy obraz na przetworniku optoelektronicznym (CCD, CMOS - o tym dalej), a układ elektroniczny odczytuje informacje o obrazie i przetwarza na postać cyfrową. Dane w postaci cyfrowej są zapisywane w jednym z formatów zapisu obrazu - zazwyczaj JPEG, TIFF lub RAW  - w cyfrowej pamięci aparatu (w pamięci półprzewodnikowej lub na miniaturowym dysku magnetycznym lub optycznym). Najczęściej wykorzystywanymi pamięciami w aparatach cyfrowych są pamięci typu flash. 

 

TYPY APARATÓW CYFROWYCH

• Aparaty kompaktowe

Posiadają sensor światłoczuły o przekątnej mniejszej niż 10 mm i charakteryzują się niewielkimi rozmiarami, mniej więcej wielkości dłoni, a nawet zdarzają się modele jeszcze mniejsze - wielkości karty kredytowej, trochę od niej grubsze, ale niewiele.

Ultramały Nikon S5

• Hybrydy

Aparaty klasy prosumer, zwane potocznie „hybrydowymi” charakteryzuje w porównaniu do kompaktów lepsza jakość wykonania, matrycy oraz obiektywu, dodatkowo w pełni ręczne ustawienia parametrów. Niestety pozbawione są wielu istotnych cech lustrzanek. Mają stosunkowo dużą matrycę, przekątna której jest większa niż 10 mm, które znajdziemy w zwykłym kompakcie, oraz niewymienny obiektyw dobrej jakości. Przeważnie posiadają uchylny ekran podglądu LCD i są rozmiarami zbliżone do mniejszych DSLR.

Typowa hybryda - Sony R1

• Lustrzanki cyfrowe

(ang. DSLR, Digital Single Lens Reflex) - ich konstrukcja oparta jest na klasycznej lustrzance jednoobiektywowej gdzie błonę światłoczułą zastąpiła duża matryca, o rozmiarach porównywalnych z pojedynczą klatką filmu małoobrazkowego 24x36 mm. W wizjerze optycznym widoczny jest obraz padający na matówkę bezpośrednio z obiektywu aparatu poprzez uchylne lustro zasłaniające migawkę i matrycę. Kiedy robimy zdjęcie lustro się unosi a światło kierowane jest na matrycę. Istotnymi zaletami lustrzanek są: możliwość wymiany obiektywów, praca w wyższych czułościach z mniejszym zaszumieniem, prędkość autofocusa i pomiaru parametrów




FORMATY PLIKÓW GRAFICZNYCH


FORMAT	ROZSZERZENIE NAZWY PLIKU	ZALETY	WADY	ZASTOSOWANIA
GIF	gif	możliwość tworzenia prostych animacji; możliwość ustawiania przezroczystości obrazu	paleta barw ograniczona do 256 kolorów	elementy graficzne na potrzeby stron WWW
JPEG	jpg, jpe, jpeg	dobra kompresja zdjęć przy niewielkiej utracie jakości	widoczna utrata jakości w przypadku niektórych typów obrazów	zdjęcia i inne obrazy z płynnymi przejściami tonalnymi
PNG	png	lepsza kompresja w porównaniu z formatem GIF	nieobsługiwany przez bardzo stare programy	elementy graficzne na potrzeby stron WWW
TIFF	tif, tiff	wierne odwzorowanie barw i możliwość przechowywania dodatkowych informacji powiązanych z obrazem	duże rozmiary plików	grafika na potrzeby DTP; przechowywanie obrazów bez utraty jakości; przenoszenie obrazów między różnymi platformami systemowymi
PSD	psd	zapis dodatkowych informacji o obrazie (np. warstwy, ścieżki, maski)	bardzo duże rozmiary plików	format programu Adobe Photoshop
XCF	xcf	zapis dodatkowych informacji o obrazie (np. warstwy, ścieżki, maski)	bardzo duże rozmiary plików	format programu GIMP
BMP	bmp	obsługiwany przez większość popularnych programów graficznych	duże rozmiary plików	prosta grafika, ikony
.